Cold Weather, Hot Music, Chill Finale - Reporting from Gaithersburg 1

By Elvan Katmer

Thursday, September 25, 2014

 

Cold Weather, Hot Music, Chill Finale

Drizzling rain led to low turnout for a performance by Flamenco, Flamenco-pop-jazz band Trio-Caliente in Olde Towne Gaithersburg Thursday.

 



Few people showed up for the final concert.

Photo: Katmer

Held at the outdoor pavilion at city hall, the concert was the last in a summer series of live events aimed at families as well as of all ages.

The free concert series is sponsored by the city, which spent $57,000 bringing 13 bands and solo artists to town along with other entertainment events.

Performers ranged from pop to bluegrass and jazz and included such notables as Seamus Kennedy and the Olney Big Band.

According to the arts and events program coordinator Amanda Cornaglia, attendance nearly doubled from last year’s concert series. The biggest attendance was for Olney Big Band, which plays swing dance and jazz. Cornaglia said an average of 100 people attended summer concerts, and about 60 to 75 people September events. “We will continue to have the events as long as the budget is there.”

The concerts averaged about 100 people, with Olney Big Band, which plays swing music from the 1940s, bringing in the most at 155. That’s below a children’s series on Thursday mornings in the summer, which attracts as many as 350 people, but Cornaglia said the city is satisfied with this year’s turnout.

“The attendance is within our expectations,” she said.

Regular concert goers said attendance was down for the final event in part due to the weather.

Less than 20 people showed up for the concert with their picnic chairs and raincoats. Some preferred to use picnic tables in the concert area after drying the seats. Towels and blankets were helpful for keeping warm and dry.

The rainy weather did not seem to bother Trio Caliente. “I think tonight we might use this as a rehearsal,” joked Deborah Benner, the band’s vocalist. Band members also kidded second guitarist Amilcar Cruz, who seemed annoyed at the bad weather.

The band has been together for about ten years. The Group plays in Bethesda every weekend at CO2, a restaurant in Woodmont. They also perform in private parties in San Francisco, Miami, and other cities in South America at special events, festivals and fundraisers.

Despite the cold, the audience seemed to enjoy Trio-Caliente’s music in their chairs clapping and occasionally dancing. Some people left earlier as it got colder through the night, while others stayed holding tighter on their blankets.

“We come every other show,” said Ken Weiss from the audience.

Despite the success of this year’s series, city officials said they still haven’t decided whether they’ll continue next year.

“We will have something there, but we will determine looking into the interest we get from the public,” said Dorothy Winder, arts and events team member.

 

TOEFL ne renk hocam?

TOEFL ne renk hocam?

Kırmızıdır evladım..

TOEFL diye bir sınav var, kimisinin öyle bir sınav olduğundan da  haberi yoktur, ama var öyle bir şey.  Bir çok nedenle girilir bu sınava; kimisi hazırlık sınıfını geçmek için, kimisi yurt dışında yüksek öğrenime başvurmak için, kimisi bir bursa başvurmak için, kimisi de İngilizce konusunda boyunun ölçüsünü görmek için..

Öncelikle şunu bilmek lazım. Bu sınav KPDS’ye falan benzemez, İngilizce bilmiyorsan sınav teknikleri bir yere kadar yardım eder. İngilizce bilmek gerekir hedef puanlara ulaşabilmek için. O yüzden hazırlık sınıfını okuldaki sınavlarla geçemediysen TOEFL ile zor geçersin. Zamanında öyle bir öğrencim olmuştu; Bilkent’in hazırlık sınıfını iki sene üst üste geçemeyince TOEFL ile geçmeye karar vermişti, yok olmaz o iş.

Neyse mevzuya gelelim, TOEFL nasıl bir sınav?

Ben sınava hazırlayan ya da hazırlanmış biri olarak değil, sınava hazırlanmadan girmiş biri olarak anlatacağım. Teknik olarak İngilizce öğretmeni olduğumu da düşünürsek TOEFL’da başarılı olmayı hesaplayan – İngilizce bilen, ya da sınava adam akıllı hazırlanacak olan arkadaşlarımın nasıl bir sınavla karşılaşacaklarını bilmesi için ayırdım bu vakti.

Bu sınavın yazılı hali de var, ancak bu metin bir çok kişi ve kurumun tercihi olan internet üzerinden yapılanı, IBT hakkındadır. Yazı içerisinde İngilizce terimler bulunmaktadır sonra neden böyle demeyin.

Bilgisayar başında gireceğiniz bu sınavda, bilgisayar kullanımına hazırlıklı olmanız gerek. Benim her ne kadar başıma gelmediyse bile, Türkiye’de sınava giren arkadaşlarımdan ses düzeneğinin sınav esnasından arızalanması, bilgisayarın sınav esnasında hata vermesi gibi sıkıntılarla karşılaşan arkadaşlarım oldu. Bu açıdan yapılabilecek çok fazla bir şey yok, ama eğer ETS ile irtibata geçerseniz, ve sınava girdiğiniz yer ETS tarafından teftiş edildiğinde hala bu sıkıntıları çözmemişse sınavı tekrardan ücretsiz girme şansınız olabilir. Bunun dışında sınava tekrar girmeniz demek tekrardan 185 dolar hacamanız demek. Sınava birden fazla kez gireceğinizi düşünüyorsanız, onunla ilgili de indirim seçenekleri var tabi. Bir de son dakikada sınav kaydı yapacak olursanız ödemeniz gereken 35 dolarlık ek bir ücret var.

Sınav esnasında karşılaşabileceğiniz tek sorun teknik aksaklıklar değil tabi ki de. Türkiye’de sınava girenler bu konuda daha şanslı olabilirler, ancak Amerika’da bu sınavı yapan merkezler aynı anda başka sınavları da yapıyorlar. Teknik olarak bu Türkiye’de de mümkün, ancak ETS tarafından yapılan GRE, Praxis, HiSET gibi sınavlar Türkiye’de yaygın olmadığından aynı anda sınava girdiğiniz kişiler de büyük ihtimalle TOEFL’a giriyordur. Dolayısıyla, Amerika’da sınava girenlerin karşılaştığı “sen dinlerken, ya da yazı yazarken bir başkasının konuştuğu” bir ortam yoktur genel olarak. Maalesef, bu konuda ETS tarafından sunulan bir çözüm bulunmamaktadır. Bu yüzden sınava Amerika’da giriyorsanız bu tür şeylere hazırlıklı olmanız gerek. Aynı anda sınava girdiğiniz odada yaklaşık 20 kişi oluyor ve her kafadan ayrı ses çıkıyor; curcunayı siz düşünün. Görevlilere şikayette bulunacak olursanız alacağınız cevap şudur:

“This is the characteristics of this exam; sorry.”

Şimdi gelelelim sınavın teknik detaylarına;

Sınav dört kısımdan oluşuyor. Sırası ile: reading, listening, speaking ve writing. Reading ve listenin’ten sonra 10 dakika ara var. Bu ilk kısım iki saat, sınav toplamda dört saat suruyor.

Reading:

Roman sayfası gibi düşünecek olursanız, her biri yaklaşık ikibucuk üç sayfa uzunlugunda, beş ya da altı paragraftan oluşan ansiklopedik bilgiler içeren dört beş adet metin okuyorsunuz. Her bir metin ile ilgili 11 ila 16 adet soru soruluyor. Sorular, okuduğunu anlama, kelimenin anlamini paragraftan çıkartıp başka bir kelime ile eşleştirme, paragrafın özeti olabilecek metni seçebilme, cümlede anlam karşılaştırma ve eşleştirme, ve metnin uygun yerlerine cümle ekleme becerilerini içeriyor.

Yazının tamamını okuyup cevaplayama kalkarsanız vakit yetmiyor. Soruların geldiği yerler soru sıralamasına bakılacak olursa yazının genel akışıyla aynı olduğundan paragraf okumayı geçip sorulardan başlamak zaman konusunda çok yardımcı olacaktır. Sistem yazının tamamını görmeden sorulara geçmenize izin vermediğinden, bütün yazıyı fare ile aşağıya kaydırıp, sorulara geç komutunu vermeniz gerekiyor. Her soru yazının belli bir kısmı ile ilgilidir; dolayısıyla soru geldiğinde ilgili kısım da yazının tamamıyla birlikte önünüzde olacaktır. Size gösterilen kısmı okumak soruyu ve cevabini anlamak için yeterlidir ancak emin olmak istiyorsanız öncesi ve sonrasına da bakabilirsiniz. Yine de bu önce ve sonrasını okumanın kafa karışıklığına neden olduğunu ve vakit kaybettirdiğini belirtmem gerekir.

Her bir soru için paragrafın bir kısmını okuduğunuzdan en son soruya geldiginizde yazının tamamını okumuş oluyorsunuz. Sorular metnin akış sırasına göre geldiğinden kafanız karışmıyor. Yani bir başından bir sonundan sormuyorlar. (En başta yazıyı kaydırırken başlığına bakmak ve yazıya hızlıca göz gezdirmek metnin konusu hakkında bilgi vereceğinden faydalı olacaktır.)

Listening:

Farklı konularda kaydedilmis beş ya da altı adet üniversite düzeyinde ders ya da günlük hayattan konuşmalar dinliyorsunuz. Her bir metinden on ila onbeş arası soru geliyor. Bu bir iş görüşmesi de olabilir bir ders te. Konuşma metinlerinin çoğu ders oluyor. Alelade bir konuda olabilir; mesela biyoloji dersi, ya da tarih dersi, ya da tıp dersi. Ders esnasında karşılıklı konuşmalar olabiliyor. Her bir metin yaklaşık dört beş dakika civarinda sürüyor. Bitince metin hakkinda sorular soruluyor. Soru sorulurken ilgili kısım tekrar dinletilebiliyor. Soruları dinliyorsunuz, yazılı olarak gelmiyor sorular; konusarak size soru soruyor. “Bu cümlede ne demek istenmiştir?" "Burada ne oldu?" "Neden böyle bir cevap verdi?" "Bu soruya hoca nasıl cevap verdi?" tarzinda sorular. Tamamen dinlediğini anlama ile ilgili bir sinav. Soruların konuşma şeklinde gelmesi sizi endişelendirmesin; kolaylıkla anlayabileceğiniz bir dil kullanılıyor.

Speaking:

Size belli bir konu ve fikir veriliyor. Bu konu hakkında 15 saniye hazırlan, 40 saniye konuş deniliyor. Ya da bir konuşma ya da ders dinletiliyor. Dinledikten sonra bir paragraf okutuluyor. Dinlediğinle okudugun arasindaki farklar ya da benzerlikler nedir? 1 dakika içerisinde açıkla deniliyor. Bu tarzda beş altı tane soru cevaplıyorsunuz. Konuştuğunuz süre toplasanız beş altı dakika olmaz. Ama, konuşmanıza ne kadar anlam yükleyebiliyorsunuz, ne kadar düzgün konuşabiliyorsunuz, ona bakıyorlar.

Writing:

İki adet yazma konusu veriliyor. Birincisinde, karşınıza bir tezi savunan ya da bir fikir içeren bir cümle çıkıyor ve bu cümlede geçen fikirle aynı tarafta mısın karşısında mısın, nedenleri ile birlikte yazın deniyor. Burada, yazdıklarınızı destekleyebildiginiz ve neden sonuc ilkesine dayandırdığınız sürece iyi not alıyorsunuz; cümle ile aynı tarfta olmanız ya da karşısında olmamız önemli değil. Tabi ki  metin oluşturma, yazı yazma tekniklerine sadık kalmanız gerekiyor, giriş, gelişme ve sonuç şeklinde. Girişte kendi fikrini deklare edip, gelişmede örneklerde destekleyip tartışıyorsunuz. Sonuç kısmında asıl görüşünüzü tekrarlayarak örneklerini öne çıkararak yazınızı tamamlıyorsunuz. (Yazı yazma teknikleri tek cümlede ancak bu kadar anlatılır; daha fazlasına ihtiyacınız varsa, üniversite düzeyinde “technical writing” dersi almanızı tavsiye ederim) Metni yazarken kelime sınırı var; 300 kelime yaz diyorlar. Yazınızı yazarken yan taraftaki sayaç kelime sayınızı ve kalan vaktinizi gösteriyor.  280 325 arasi kelime bu metin için yeterlidir.

İkinci yazınızda uzunca bir metin okuyorsunuz. Sonra aynı konuda bir ders dinliyorsunuz. Benim girdiğim sınavlarda paragraf bir tez sunuyordu ve dinleme kısmı olan derste tez olarak sunulan her bir konu ile ilgili antitez sunuluyordu. Sizden paragraf ile dinlediklerinizi okuduklarınızla karşılaştırıp kendi görüşünüzü katmadan bir yazı yazmanız isteniyor. Yazınızı yazarken okuduğunuz metin de önünüzde olacak. Dolayisiyla o paragraftaki akışı takip ederek kolaylıkla yazabilirsiniz. Ancak her bir paragraftaki tez dinlediğiniz metindeki görüşlerle karlılaştırılmak zorunda. Sonra da karsilastirmalari kendi görüşünüzü eklemeden sonuca bağlıyorsunuz. Bu testte 500 kelimelik yazım sınırı var. 450 ila 550 kelime arasında yazmamız uygundur. Yazım kuralları, kelime sayacı ve zamanlama (otuz dakika) önceki testte de olduğu gibi geçerlidir.

Sonuç olarak TOEFL İngilizce bilen arkadaşlar için kısaca hazırlanılması gereken (bu yazıyı okumak yeterlidir) bir sınavdır. Sınav teknikleri ile geçmek hayalinde olanlar, bir an önce çalışmaya başlasınlar. TOEFL kırmızıdır, İngilizce bilen şarap gibi içer; bilmeyen... (siz doldurun)

Sevgiyle kalın,

Elvan

Named Otherwise

Everyone has a cunning fellow in their heart. This cunning fellow is best when he comes out while still a child; or maybe in your teens. After being considered an adult, this cunning fellow is rather evil. Mine has not come out yet; it is just visiting from time to time, and it is called “je ne sais quoi”, or maybe having the luck of devil. So I am still on the good side of evilness.

I was not really at peace with my name when I was a child. My dad’s friends would ask me or my dad “What’s his name?” When he or I said Elvan, they would shriek with laughter first, then say: Why would you name your son Elvan? That’s a girl name! He will have so much trouble in future. I would secretly be mad at my dad. Why would they name me Elvan? Wasn’t there a different freaking name? Yet, still I got used to my name; I even made fun of it with my dad a lot. I used to tell him that that was his ex girlfriend’s name that he couldn’t forget. He would say no, and explain me my name’s story.  I went through many interesting stories thanks to my name. When I started high school, I was registered as a female student due to an administrative misunderstanding; I had to have it changed. I was selected to represent my home city for your week organizations in the Capital city. They arranged my room with girls, it was corrected later. One day, I participated a drawing contest for a festival and it won the first place. I cannot forget the city governor’s asking: “Is this Elvan?” while he was giving me the grand prize. Luckily, prize was wrapped; I gave the price to my mom as a gift. Then I started college. I don’t even remember how many dormitories for girls called us to have me registered in their dorms. My dad used to say, “Okay, but once he is there, you cannot say no.” then he would explain I was not a girl. On the first day in college, we were supposed to be at a lecture hall for a class “Written Expressions Skills”. It was a big class; all English department’s first year students were taking the class together. No one knew each other. While waiting for the professor, some people were socializing some reading their book or keeping busy. I was sitting somewhere close to front of the class by myself. A while later Velittin who has been a close fellow at college came over.

“Hey bro! Are you sure you are the right class?” I was puzzled.

“Yeah, that’s what the schedule says.”

“Ok, but, I have the classroom list. We have been looking at the list.” Showing me the boys at the back of the hall “We all have our names in the list, I couldn’t see yours. We have been talking about you who is this fag.” He has always been pretty straightforward.

“Are you sure?”

“Yeah, have a look.”

“Uhmm, there I am, Elvan.”

Velittin looked at me blankly. I cannot forget that look.

“Sorry man, we couldn’t imagine that could be your name.”

He was confused; I was pretty much having another routine about my name. We have become close friends later; he called me ElvanDalton. I can tell that story another time.

When I first started college, there were not enough space at the dorms. So, I stayed at my aunt for while. I spent a few months with my aunt whom I consider my second mom, my uncle (her husband) whom I consider my second dad, and my cousin whom I consider my third brother. Once there were space openings at the dormitories, I moved to a dorm.

I had to find a solution about my name. I did not want to deal with tons of people on my name here. While thinking about what to do,  I got an idea. I was going to use a different name.

I didn’t have anything to do at my first day at the dorm. There was no one either; I spent the whole day by myself reading a book. First person I met was Necat. He asked my name when I really didn’t expect. I thought about using a different name, but I did not think about what name. As it was sudden, I replied:

“E.. Levent” I don’t know where it came from, yet that’s where my second name comes from.

Nobody knew my actual name for months at the dorm. At first I felt foreign to myself too. They would call me, I wouldn’t reply. I was becoming Elvan at school and Levent at the dorm. Later on I got used to both. I will tell how my actual name was revealed at the dorm moths after in a different story. Still, I loved both Elvan and Levent. And, actually as I live in US, Elvan is naturally became an American name. For those, who are still having hard time saying my name I added two more names. All Allen, Levy, Elvan and Levent are me. Anyone can use whichever they like; bottom line is being a human being anyways..

Stay well with love till the next story.

Levy

İsmi Başka

Çocukluğumda ortaya çıkaramadığım bir hinlik vardı içimde. Hinliğin en iyi zamanı çocuklukta olanıdır, hadi olmadı ergenlikte; adam sayılmaya başladıktan sonra ortaya çıkan, hinlikten çok şeytanlık oluyor. Benimki pek ortaya çıkamadı, arada bir geliyor ona da şeytan tüyü diyorlar. Yine de iyi tarafındayım şeytanlığın.

Çocukken ismimle pek barışık değildim. Babamın arkadaşları sorarlardı ya bana, ya da babama “İsmi ne bu çocuğun?” diye. Elvan deyince, önce bi sağlam gülerlerdi. Sonra da, “Cemal Usta çocuğa niye bu ismi verdin, kız ismi bu yahu. İlerde çok sıkıntı çeker bak.” derlerdi.  Ben de içten içe babama kızardım başka isim mi bulamadın diye. Sonraları alıştım tabi, çok dalgasını geçtim babamla “Eski sevgilinin adı değil mi” diye. Hatta başıma çok da enteresan işler gelmedi değil. Mesela, liseye ilk kayıt olduğumda yoklama listesine kız olarak kaydedildim idari bir hata ile. Sonra Gençlik Bayramında Ankara’ya il temsilcisi olarak gönderilecek oldum, otelde bayan arkadaşlarla aynı odayı ayarladılar; sonradan düzeltildi tabi durum. Lisede resim yarışmasına katılacak oldum, dereceye girince bayram töreninde ödülü valinin elinden alırken, valinin “Bu mu Elvan!?” deyişini unutamam. Sebebini sonradan anladım tabi, ödülü anneme hediye ettim. Üniversiteyi kazanacak oldum. Nerden buluyorlarsa iletişim bilgilerini; sanırım Ankara’daki bütün kız yurtları bizim dükkânı arayıp “Kızınızı bizim yurdumuza kaydetmek ister misiniz? Yurdumuz şöyle güvenli, böyle güvenli.” demiştir herhade. Babam da cevaben “Olur ama sonradan geri göndermeyeceksiniz.” deyip, durumu açıklardı. Başladık okula. İlk ders Türkçe – Yazılı Anlatım dersi. Anfideyiz, üç sınıfı birleştirmişler, hocayı bekliyoruz. Kimse kimseyi tanımıyor tabi. Kimileri sohbet ediyor, tanışmışlar. Ben de ön sıralarda bir yerde tek başıma oturuyorum. Neden sonra daha sonradan yakın arkadaş olduğumuz Velittin geldi yanıma.

“Abi sen doğru sınıfta olduğuna emin misin?” diye sordu. Ben de şaşkın;

“Evet, duvardaki kâğıtta burası görünüyor.”

“İyi de, bende sınıf listesi var. Arkadaki arkadaşlarla baktık, hepimizin ismi var listede, sen yoksun. Deminden beri senin dedikodunu yapıyoruz kim bu angut diye.” O kadar da açık sözlüydü.

“Emin misin?”

“Evet abi, baksana listeye bi.”

“Ee burda işte, Elvan.”

Velittin’in dönüp bir bakışı var, unutmam.

“Abi kusura bakma ya, ben bu ismin sen olacağını düşünemedim.”

O şaşkın, bense alışkın olduğum bir durumun tekrarını yaşıyordum. Sonradan çok yakın arkadaş olduk, bana Elvan Dalton derdi; onun hikâyesini de bir sonraki yazıda anlatırım.

Üniversiteye başladığım ilk zamanlarda yurtlarda yer olmadığından bir süre tayzemlerde kaldım. Hayatımda ikinci annem dediğim teyzem, ikinci babam dediğim dayım, üçüncü kardeşim dediğim kuzenimle birlikte birkaç ay geçirdim. Neden sonra yurtlarda yer açılmaya başladı ve yurda taşındım.

Bu isim konusuna bir çare bulmam gerekiyordu. Bir de burada milletin diline düşmemem gerekti. Ne yapsam diye düşünürken bir hinlik geldi aklıma. Başka bir isim kullanacaktım.

O gün yapacak bir işim yoktu; akşama kadar yurtta tek başıma vakit geçirip kitap okudum. İlk tanıştığım kişi yanılmıyorsam Necat’tı. İsmimi sormuştu hiç beklemediğim bir anda. Farklı bir isim söyleyeceğimi düşünmüştüm ama ne isim olacağını düşünmemiştim. Soru dank diye gelince;

“E.. Levent” deyiverdim. Nereden geldi aklıma bilmiyorum, ama takma adım buradan gelir.

Aylarca gerçek ismimi kimse bilmedi yurtta. İlk zamanlar kendime yabancılık çektim. Beni çağırıyorlardı, cevap vermiyordum falan. Okulda Elvan, yurtta Levent oluyordum. İsmime göre hal ediniyordum kendime, neden sonra ikisine de alıştım. Asıl ismimin oraya çıkışını da bir sonraki yazıya bırakayım; zor bir gün olmuştu. Yine de sonuçta Elvan’ı da sevdim Levent’i de. Hatta yurt dışında yaşamaya başladıktan sonra, Elvan cok daha rahat oldu. Üstüne telaffuz zorluğu çekenler için ikinci adlarım da oldu. Allen de Levy de Elvan da Levent de; hepsi benim. Kim hangisini severse onu kullansın; Mühim olan insan olmak ne de olsa..

Bir sonraki yazıya kadar sevgiyle kalın.

Levy

Bu adam benim babam

Terzi Cemal Usta, 1954 yılında Şaban ve Kamile Katmer’in 6. çocuğu olarak dünyaya geldi. İlkokulu evine yaklaşık 8km uzaklıktaki yürüyerek gidip geldiği Camidağı İlköğretim okulunda tamamlayan Cemal, ilkoulu bitirdikten sonra başka şansı olmadığından hayat mektebine başladı. Hayat mektebi Şaban Dayı’nın hayat derslerinden oluşmakta ve tarım hayvancılık marangozluk gibi konuları içermekteydi . 17 yaşına gelene kadar bu mektebe devam eden Cemal, bu yaşa geldiğinde artık icazet alması gerektiğini düşünmüş olmalı ki, bir meslek sahibi olmak üzere Süleyman abisinin de yardımıyla şehiır merkezine iş bulmaya gelmiş, o hevesle bulduğu ilk işlerden biri olan terziliğe Terzi Murat Hutoğlu’nun yanında çıraklık yaparak başlamıştır. Ne var ki, terzilik küçük yaşta öğrenilen bir meslek ve Cemal 17 yaşındadır. Akranları aynı işyerinde kalfa usta konumunda iken o çıraklık yapmaktadır. Bu ona her ne kadar zor gelse de, azminden hiç bir şey kaybetmeden bu mesleği öğrenmeye devam etmiştir. Heralde o azimden olsa gerek,diğer kalfalar tarafından bir kaç haftaya işi bırakacağı düşünülen Cemal, koca dağı her gün yürüyerek aşıp gelirken kendince ‘Ben ne kadar çok uğraşsam da bu kalfalar kadar iyi bir ceketçi, pantoloncu, gömlekçi olamam; ama her işten biraz öğrenebilirsem tüm bu kalfaları çalıştıran bir usta olabilirim.’ şeklinde düşünmekteydi. Nitekim, Cemal işi bırakmamış askere gidiıp geldikten kısa bir süre sonra ustasından dükkanı devralıp ‘Cemal Usta’ ünvanını almıştır. Mesleğe geç başladığı gibi Cemal Usta, hayata da (o zamanın şartlarına göre) biraz geç başlamıştır. 30’una merdiven dayamışken 1982 yılında Ahmet ve Ayşe Karadağ’ın Kızı Yaşar ile dünya evine girmiş, yeni kurulan bu aileye daha sonra Muhammet Emre, Elvan ve Abdurrahman katılmıştır. Cemal Usta, bundan sonraki hayatını ailesine çocuklarına ve kardeşlerine adamıştır. İğnenin ucundan kazandığını çocuklarının eğitimine ve ailesinin refahına harcayan Cemal Usta bir anlamda geçmişte kendine verilmeyen şansı çocuklarına sonuna kadar vermiştir. Bugün artık çocuklar eğitimini tamamlamış, hayata nerden başlasak diye düşünmeye devam ederken Cemal Usta her Atatürk Caddesi’ndeki mekanında o harikulade elbiseleri dikmeye devam etmekte, bir çok yeni terziye fikirler verip bildiklerini öğretmektedir. Cemal Usta, Rize’de Usta diye anılacak terzilerden biri olarak hala çalışmaya devam ederken o güzel elbiselerinden birini diktirme şansınız hala var demektir.

6 Mart 2012 Elvan Katmer

Anonymous

Sometimes, my heart gets filled with grudge; with sorrow and anger. I feel the taste of my anger on my tongue. A feeling of suspicion falls onto my heart, like dirt on white! At that moment, I open up all the books, photos, notes and memories that reminds you, to remember who I am. Remembering is a secret prayer for me.

I was just a lifeless decoration on your cold walls, before her light hit me. I was only a dusty violin foreign to its sound, before she hit my chords with her string. I would become a lifeless decoration if she built walls again.

I see vineyards, orchards, trees in her hands. I see waters as broad as oceans, as lucid as oceans. I see my paradise in her hands. I take my rests under the trees in her hands. You cannot see any of these.
I know who I am; yet does she know that she is my sunlight? If she doesn't, let her not know.

I am a piece of spark twirling around the fire. I am a unicorn whose wings melts as it flies towards sun; and whose heart get frozen if starts to fall down. I am me. Her twirling spark, her slave, her fellow.. We found each other on a road we started from different locations towards different destinations; and lost each other on battle fields. We passed not cities, roads, seasons; but our lives.

I turn around and look at the past, everyting has past. What's left is only love; I keep reminding myself again and again. I do it because, I want to make sure I will be saying her name when death hits me in my last seconds of life.

Muhtesem Yuzyil | The Magnificent Century

Healthcare vs. Immigrant Cure

I do not like politics; I don’t like being in it, I don’t like talking about it I don’t like people in it. Yet, this time I am so tempted, and feeling like forced to talk about it. If you have a look at my previous blogs, there are no words for politics; it is all some stories and random fairy tales.

There are two things that are occupying the US media’s agenda: Affordable healthcare act and immigration reform. For most people neither of them worth a word. People take their sides already and keep following what their leader says “it is true”. Those two issues are not really closely related to each other; yet, I am concerned with both as an immigrant who was never been offered healthcare benefits.

What is the new healthcare system bringing to people actually. Main purpose is to have everyone get health insurance. Starting with the new year everyone have to have health insurance by law. Otherwise, you will be getting a penalty. So actually, law says, you don’t have option not to buy insurance. Reason is: Any time an uninsured person is hospitalized, and they cannot afford to pay bills; the bills are paid from other tax-payers pocket, which is a lie as this people bills are not cancelled somehow. They have to go to court defend themselves for not being able to pay the bill and find programs to help them pay it. Those programs are government supported – taxpayers’ money – programs and aims to help people who are having financial troubles.

Overall, this affordable care is actually some innovation for US people. People here do not have any idea how bad the health care system is in the US compared to EU. Employers have no responsibility over taking act on their employees insurance. Even after the new system starts it will not be even close to the systems in EU. I am from a different country, which is not a part of EU, but takes provisions of EU and makes regulations per EU standards. The healthcare system has been much better than here even before any of the standards of EU started to become provision. Just an example: Having and employee in  Turkey not being insured by its employer, is same as having an undocumented immigrant working for you in US, with similar consequences for employer side. Employee has no responsibility on his / her insurance plan payments; it is completely employer responsibility and it includes retirement plan. So, the new healthcare act, aka Obamacare is something Americans will actually like in long term. It is a government plan, in which government will take action where people do not have enough income to pay for their insurance needs, supporting the premiums. However, it is still not fair to make it mandatory to have insurance. People should have some options in a country where such things are not really cheap. I have a problem with the reason behind its being mandatory – If someone is hospitalized and cannot pay the bill, it is paid from other tax payers’ pocket.

I am not a US citizen; I am a “legal immigrant” whose application is still (!) in progress. And at the time of the application, you see an item in one of the papers you sign – Intending immigrant cannot apply for any government benefits, support etc. until the process is completed. I already DO NOT WANT TO have any support from government. I prefer to work, make my own money and living support my family. But, while something is being legal another thing is becoming illegal with another law. Is there a way out? NO! Because, all immigrants are technically 2^nd class people here. Please, people do not get offended; no matter how much respect I receive from many people that I know through my job or my social life; I still do not feel like just like anyone else. Somehow, people make you feel like you are not from here, and you need to stay in your own shell. You do not feel safe against government, unless you have a lawyer who will be talking for you. Government will not step back from abusing you till you spend money on a lawyer. Yes, this makes me clearly feel like, the amount of the justice you will get is equal to amount of the money you have, same as it is for health: the amount of health care you will get is about the amount of money you have, same as education: the quality of the school you are going is related to amount of the money your parents have as much as your brightness. There is no equality of opportunities in this country, just like many other countries. Difference is, here it is so obvious that there is no way you cannot feel it.

There have been rumors about the undocumented immigrants for a while now. Believe it or not, this country needs these people. Even though it is not formally said, I do not see many American citizen over the age of 30 - 35 doing landscaping, working at restaurants, being a bouncer, etc. Everyone is running after their career somehow, and those businesses are being run by people who use people unmercifully. There is so much benefits of having illegal immigrants for both employers and government. For the employers, they have people who most of the time cannot say no to their unfair working conditions because of their status. And they provide a good deal of workforce for the cheapest price they can get. For government, having those people here, there is no need to think about how to have work done, in which citizens have no interest. Have some illegal do it and leave it alone. If they complain, deport them; a fair way of slavery. No matter how much government is losing on unpaid taxes from their income; government is making a lot from having them do so much work.

When I was reading this I laughed. http://www.nytimes.com/2013/11/26/us/obama-calls-for-quick-action-on-immigration-and-so-does-a-heckler.html?_r=0 Mr. President mentioned in his reply that, people who work here undocumented are fearful of deportation and this affects their performance! If they are legal and don’t have to think about deportation they can help economy more working more efficiently. Really???? I can accept all other explanations but not this! Do you really not have any idea how those people are working their ass off? And you expect them work harder after giving them legal status? Where is being humanitarian?? Are these people not human beings in your eyes? Why would you accept someone sit around and feed them with food stamps,  help them with unemployment support, and provide cheap housing for them WHILE EXPECTING THOSE HARD WORKING PEOPLE WORK HARDER because they are given a chance!? They will be working hard no matter what you expect them to do; they are not used to be lazy anyways. But, how about some reform about educating people on being as productive as they can be? We are talking about almost 12 million people. No-one can ignore the workforce here. Somehow, those people have to be legalized.  But those, who want to keep them as cheap labor, who do not want them go to school and get better jobs, who have lost their humanity, will continue to resist against the reform.

I have so many friends who are born here. I am not writing all those to be offensive against anyone. I am just trying to make you get out of your shell and look around, the world is not as small as you think it to be. http://www.buzzfeed.com/robinedds/its-thanksgiving-so-we-asked-some-brits-to-label-the-us-stat

I feel like I am hearing some radicals asking, “hey dude, if you don’t like so many things here, why are you trying to live here?” “go home!”

Those people will not change, just ignore them. I am a world citizen.

I Saw You

Someone told me that she caught me talking to air as if there was someone in front of me. I don’t believe this is true. It is true that I do not have many friends. It is true that I even named the sofa, table, fridge, pillow in the bed; but that does not necessarily mean I am talking to air. Every day, when I step in the house I say hi to Gokhan; any time I sit on the sofa I talk to my friend Reilly. Every night before I go to bed, I say good night to Rivka. I see them, I talk to them, and they talk to me. Sometimes I see them talking to other people speaking in a different language; I don’t understand what they say, but when I ask them they translate for me. I am glad I have all these friends around me. The only thing I don’t like is when I cook for them, or make a drink for them, they eat or drink with me; but in the mornings I see their plates and glasses full. It makes me sad. And I don’t know how come they go to their work before me. I am such and early bird, but I never see them in the mornings.

I don’t believe in ghost stories. I believe that people who dies still walks around us, but we don’t recognize them. They don’t attempt to bother us. They live in their world with us. When we die we can also see them; how I know, at some point I got close to dying too. At the point I saw them, and they talked to me. It was so crowded that I could hardly walk around them. A lot many more than our world. Somehow, no one is bothering each other there. They never fight; it looks like they do not have feelings. But it is cute, I met so many people there, whom I never saw in my life where we cannot see them. It is also so funny that you can make fun of this world’s people while they cannot see you. I hear this world's people talking about some metaphysical world. Maybe that is where I was at, at that point.

I saw Rivka yesterday in a in my work place, there was some party. She did not want to talk to me. She told the crowd “Hi guys, I love you all.” I ignored because she did not want to talk to me at first. Why would she not? We always had talked at home. Felt weird. Later she said, “I love him too.” pointing at me. “But he doesn’t like me anymore.” I don’t know how she ended up thinking this way; I don’t understand why she thought so. Weird. I turned my face to her, she smiled then. But then she called me with my brother’s name. C’mon now, you know me for a long time! You cannot be confused about my name, you don’t even know my brother in person.

Anyways, I left the party early; went home. None had arrived yet, I fell asleep. Then I am at work again, after waking up. Well, at least Reilly is swimming laps here at work. I can talk to her after. Maybe we go to movies after work. 

OLKAN (English)

I had a friend named Olkan when I was in middle school. We shared the same desk for about two years. I was thinking, what is Olkan, what kind of a name is this; I never heard it before. He was not local to the area. I was thinking maybe in their neighborhood there are different names unlike ours. As our friendship progressed, I found out that his name was intended to be Volkan, but the registrar officer for his birth certificate omitted the “V” in his name and he happened to have his name as Olkan. I also did not have a friend named Volkan till then either’ it was hard to call him Volkan after all those times I called him Olkan. I asked him “Would you want me call you Volkan?”. He said “no, even my dad calls me Olkan now.” I was happy, he would continue to be Olkan, I didn’t have to make a change.

We had a nice friendship throughout the middle school. He taught me a lot, and I did same to him. When compared to me, he was more of a mischievous kind of a child. His lessons were not very good either. He used to teach me slang language; Olkan is the one who made me get used to cursing when I was a child. We used to study curse word pronunciation when we had break at school; I used to have so much hard time pronouncing curse words, I was not used to saying them. I started with very basic level, like “shoot, crap, bad man” even these were hard for me to say. Through the time I got used to it to a point that I was starting my each sentence “f.cking …..” when I was at the school. When I get to home I was becoming this calm and obedient Elvan. I did not curse even once outside the school somehow.

I have always been a good student in primary, secondary, middle school; even in high school. It was in such a way that a certificate of appreciation at the end of the semester was shame for me, I should have got merit certificate each time. Sometimes, I used to help Olkan study. I wasn’t a very smart student but I think I was above average. I never studied throughout my school life. If I put together all my study time together till I started college, all can equal to the time I studied for university entrance exam – if we actually call that “studying”. But anyways, while Olkan was teaching me “the real life” I was trying to explain him that he could be like me too. I don’t really know what it means “to be like me” really, cuz I was not really doing anything to be me. But, just like I needed to practice curse pronunciation in order to talk like him; he needed to struggle to get good grades or become an obedient boy. Throughout time we both changed. One day, I was climbing down the fire exit in school and I fell. I cursed immediately; when I lifted my head I saw my favorite teacher in the school. I wish I had not lifted my head. I wanted to curl up and die because of how ashamed I was. He did not say anything; he would never expect me to say anything close to this. He held my hand and helped me stand up. I walked to my class embarrassed. I couldn’t talk to anyone. Olkan asked me after the class: “What’s wrong with you? You are not talking at all.” I said, “I will not talk to you anymore, I have turned foul-mouthed kid because of you!” He said, “you have turned into a f.cking swearer; you cuss more than I do! But, you cannot stop talking to me because of that.” We made a deal: Neither of us would curse anymore; if we did our friendship would be over. I think that was one of the best things that our friendship gave him. Welcome to non-abusive world.

I think it was the second or last year in the middle school, end of the first semester. We had a new principal. For the first time in my life I was getting the highest grades in Math, 5 out of 5. We had a new Math teacher, Nilufer Kanburoglu. She hated her name being misspelled or pronounced incorrectly. That was the first thing she had thought us in the first lesson. Even now, I am paying full attention into writing her name correctly, feeling like she will come out of nowhere and yell at me.  Anyways, it was the end of the semester and our teacher was handing out report cards. She handed merits, then appreciation certificates first; she did not call my name. I was thinking something is wrong, my eyes were teary. I pulled my courage together, and asked my teacher: “Don’t I have a certificate?” in the middle of my sentence I tears roll down my cheeks. My teacher also looked surprised; how come I didn’t have a certificate. She looked at my report card and turned to me: “But you failed math sweetheart.” I can’t hold it anymore, I started crying loud. “How come!?” Teacher handed out the reports while trying to consult me. And I am trying to explain how I did good in the exams. She first tried to avoid dealing with it, thinking I might be wrong. Then she took me to the principal’s office. I explained that I got high grades on Math it is not possible for me to fail it. He laughed at me and said: “Sure it is like that.” Obviously he thought I was lying. As I kept insisting on it, he called our math teacher. She did not remember my grade but she was sure that I did not fail. The principal asked for permission to open her cabinet to check it in her notebook. After she approved they opened it and they brought in the notebook. They checked it, it turned out that I was telling the truth. An administrative mistake; they have entered numbers incorrectly while registering grades in central system. My school number was 1267, Olkan’s number was 1276. In the class list and in the teachers notebook, we were listed consecutively. So, they confused my math grade with Olkan, gave him my grade, his to me. Principal told me that they could not print a new report and a merit certificate immediately, but they would give me one sometime in second semester. (I still did not get it.) I was insisting that I could not show those reports to my family, they would be disappointed. He hand wrote my grade over and  initialed it, and said they would believe me. I was angry; thinking “they would not believe; this is exactly what Olkan does every semester before going home!” So I asked him, if you could call my dad and explain him what happened. He said “no.”

I told my dad what happened with tears in my eyes. He said, don’t worry buddy, such thing sometimes happens. (I translated this to Olkan’s talk in my mind: Sh.t happens.) Come and help me with this. The worst report card day passed like this.

Winter break was over and we were back at the school. We were talking with Olkan.

“How was your winter break?”

“It was fine.”

“You know what happened? I failed math, but somehow our teacher graded me with 5 and I passed. My parents were so happy.”

I smiled, did not say anything. Someone’s sorrow could be someone else’s happiness sometimes.

We don’t even have a photo with Olkan.. Oh well, at the time people did not carry their cameras in their pockets..

OLKAN

Olkan diye bir arkadaşım vardı orta okuldayken. Sıra arkadaşımdı, yanlış değilsem iki yıl aynı sırayı paylaştık. Olkan da neymiş nasıl bir isimdir diye düşünürdüm; duymamıştım daha önce. Çocuk bizim oralı değildi. Önceleri belki, de onların yörede böyle bir isim vardır diye düşünmüştüm. Arkadaşlık ileriedikçe öğrendim; meğer nüfus memuru kaydını yaparken ‘V’ harfini yazmayı unutmuş, herifin adı Olkan diye kalmış. O zamana kadar Volkan diye bir arkadaşım da olmamıştı, söylemesi zor geldi onca zaman Olkan diye çağırdıktan sonra. Sordum, ‘Seni bundan sonra Volkan diye çağırayım mı?’ diye. ‘Yok’ dedi; ‘babam bile Olkan diye çağırıyor.’ Sevinmiştim, Olkan yine Olkan olarak kalacaktı.

Güzel bir arkadaşlığımız oldu orta okul boyunca. O bana çok şey öğretti; ben de ona.. O bana göre daha bi fırlama, o dönem itibarı ile dersleri iyi olmayan bir arkadaştı.  Bana sokak dili öğretirdi, ağzımı küfretmeye alıştıran adamdır Olkan. Tenefüs aralarında küfür telaffuzu çalışırdık mesela; o kadar zorlanırdım, o kadar alışkın değildim küfürlü konuşmamaya. Fıkradaki Zeki Müren gibi ‘al sana pis düşman’ diyerek başladım o bile zor gelmişti. Zamanla geliştirdim tabi kendimi; okulda her cümlenin sonuna ekliyordum bir amk. Eve gelince sus pus tabi, uysal ağırbaşlı Elvan oluveriyordum. Her nasılsa bir kere bile ağzımdan kaçırmadım küfrü okul dışında. İlkokul ortaokul ve hatta lisede dersleri iyi olan bir öğrenci oldum hep. Öyle ki, teşekkür belgesi bir utanç sebebi idi benim için. Her dönem sonunda verilen takdir olmalı idi bana. Olkan’a ders çalıştırırdım bazen. Çok zeki değildim ama,  ortalamanın üstünde bir öğrenci idim sanırsam. Okul hayatım boyunca oturup ders çalışmışlığım yoktur benim. Sanırım hepsini toplasak, liseden sonraki bir yıllık arada sınava hazırlık için yaptığım çalışmaya (ona da hazırlanmak denirse tabi) denk gelir tüm okul hayatımın ders çalışma saatleri. Nihayetinde, Olkan bana biraz gerçek hayat öğretirken ben ona ben de ona benim gibi olabileceğini anlatmaya çalışırdım. Benim gibi olmak da neyse artık, çünkü ben ben olmak için çaba sarfetmiyordum. Ama aynen benim küfürlü konuşmak için alıştırmaya ihtiyacım olduğu gibi onun da iyi notlar almak, uslu çocuk olmak için alıştırmaya ihtiyacı vardı. Zamanla, ikimiz de değişiyorduk. Günün birinde acil çıkış merdivenlerinden inerken ayağım kaydı düştüm. Hemen yapıştırdım küfürü; kafamı kaldırdım başımın ucunda en sevdiğim öğretmenlerimden biri. Keşke kafamı kaldırmayayadım, yerin dibine girdim. Girsem gam yemezdim desem daha da doğru olur belki de. Hiçbir şey söylemedi, benden beklenmezdi tabi öyle bir laf. Elimden tuttu, yerden kaldırdı. Başımı öne eğip sınıfıma yürüdüm. Utancımdan kimse ile konuşamadım, o dersten sonra Olkan bana sordu. ‘Oğlum neyin var la? Hiç konuşmuyon amk.’ ‘Senle artık konuşmucam, senin yüzünden küfürbaz oldum.’ dedim. ‘Amk, sen de çok küfürbaz oldun; benden çok küfrediyon.’ dedi. Ama olmaz, niye benle konuşmuyorsun diye tutturdu. Bir anlaşma yaptık. İkimiz de küfretmeyecektik ondan sonra. Sanırım, arkadaşlığımızın ona kattığı güzel şeylerden biri de bu olsa gerek. Küfürsüz tribünlere hoş geldiniz.

Orta ikinin ikinci ya da son sınıfın ilk döneminin sonu olsa gerek. Müdürümüz yeni değişmiş. İlk defa Matematik dersinden üç sınavda da 5 alarak (notlarım da 85, 85, 85) 5 alıyorum. Yeni Matematik öğretmenimiz var, Nilüfer Kanburoğlu. İsminin yanlış söylenmesinden ya da yazılmasından nefret eder. İlk derste ilk öğrettiği şey, ismi konusundaki hassasiyeti. Şimdi bile yanlış yazmamak için azami gayret gösterdim, bir yerden çıkıp kızacakmış gibi geliyor. Karne dağıtılıyor; sınıf öğretmenimiz (ismini şimdi hatırlayamadım) önce belgeleri dağıtıyor. Takdirler bitti, ismim yok; teşekkürler bitti, ismim yok. Bir terslik var diyorum, yaşlar gözlerimin kenarına gelmiş. Cesaretimi toplayıp öğretmene soruyorum: ‘Benim belgem yok mu?’. Cümlemin orta yerinde boğazım düğümleniyor, gözümden yaş düşüyor. Öğretmenim de şaşırıyor, nasıl olmuş da belge almamışım ben. Karneme bakıyor, ‘ama yavrum matematikten zayıf almışsın’. Kendimi daha fazla tutamıyorum, ağlamaya başlamışım. Öğretmenim bana teselli vermeye çalışırken karneleri dağıtıyor. Sonrasında ben de derdimi anlatmaya çalışıyorum. Öğretmen de bell ki bir an önce tatiline çıkmak istiyor olacak ki geçiştirmeye çalışıyor. Müdüre gidiyoruz; anlatıyorum, ‘karnemde zayıf var ama ben 5 almıştım’ o da önce ‘tabi tabi öyledir’ deyip gülüyor. Beni ailesinden kaçmaya çalışan çocuklardan sanıyorlar belli ki. Israrlarım üzerine Nilüfer öğretmeni arıyorlar. Öğretmen de notumu tam olarak hatırlamıyor ama zayıf almadıgımdan emin.  Müdür öğretmenin dolabını açmak için izin istiyor, ve sonrasında not defteri geliyor. Bakıyorlar, doğru söylüyormuşum. Müdüriyet hatası; notları yanlış girmişler sisteme. Benim okul numaram 1267, Olkan ise 1276. Yoklama sırasında ve öğretmenin not defterinde alt alta isimlerimiz. Benim notumu ona onunkini bana yazmişlar. Müdür hemen karne ve takdir belgesi basamayacaklarını söylüyor. İkinci dönem bi ara karne ve Takdir belgeni vereceğiz diyorlar. (Hala almadım) Bense ‘ama ben bu karneyi nasıl gösteririm aileme’ diyorum. Karne almadan gitmem diyorum. Neden sonra, müdür karneme imzasını atarak notu elle değiştiriyor. Kızıyorum tabi. ‘Buna kim inanır; Olkan bunu her dönem kendi yapıyor eve gitmeden önce!’. Babamı arayıp telefonla söylemesini istiyorum. O da sağolsun(!) olmaz diyor.

Babama ağlayarak anlattım olanları. Olur böyle şeyler yavrum dedi. Başımı sıvazlayıp hadi gel bana yardım et dedi. Hayatımın en berbat karne gününü böylece atlatmış oldum.

Tatil bitti, okula döndük. Olkan’la muhabbet ediyoruz.

‘Nasıldı la tatilin?’

‘İyi İşte..’

‘Ne oldu biliyor musun? Ben matematikten zayıf aldım, öğretmen 5 vermiş. Bizimkiler çok sevindi.’

Gülümsedim, bir şey söylemedim. Kiminin üzüntüsü kiminin sevinci oluyormuş.

Olkan’la bi fotografımız bile yok ya la.. Eskiden herkes cebinde makine ile dolaşmıyordu tabi..